|
Latest Poems:
A troubled mom and childShelly Bhoil
I have been observing this mom-child duo for a while
and I can’t quite understand what precedes what—
the tantrums of the child or the temper of his mother
But I see the relationship between the two is that of intense
disobedience, hopefully momentarily
He throws away his cuddly bear, she picks it up with a frown,
he pulls her hair, she grabs his arm, he begins to scream and cry,
she tries to shush him up, he bangs his head— and this goes on
until she shoves a blue silicon nipple in his mouth, swaying him
up and down in her arms
I am not sure if this is a troubled mom and child or if there exists no
troubled mom and child. But I most certainly see them in the pattern
of my
life, which when hits me hard is my tired mother rocking me
besides her primordial
child to sleep, and that whatever is keeping
me grounded at the moment is but a
pacifier in my mouth
Translated by LinesGlenn Shea What I remember best of our short time is not the strange mad dance of sex itself but in the tunnel of night and morning dark how our bodies would shift to seek each other out, like pups asleep but nuzzling their dam. That unthinking, half-awaking movement (before our lives would wrestle us apart) across the mirrored distance, my narrow bed, was answer to that hope I'd hardly dared: what I had sought was also seeking me. Poem no. 97 of VRUDDHASHATAK Kamal Vora He did not know whether he was growing lonely or whether he was growing old because he was lonely He did not understand how long he would keep growing old growing lonely He did not know whether he was more old or more lonely He could not figure out whether old age was better or loneliness He did not understand whether it was age that made him swing between being and not being or was it loneliness Like the seed in the tree or the tree in the seed He did not understand He had not been able to understand He was not going to understand But he did know he was growing old and he was lonely વૃદ્ધશતક કાવ્ય ક્રમાંક : ૯૭ -- કમલ વોરા એને ખબર પડતી નહોતી એ ઘરડો થઈ ગયો હતો એટલે એકલો પડી ગયો હતો કે એકલો પડી રહ્યો હતો એટલે ઘરડો થઈ રહ્યો હતો એને ખબર પડતી નહોતી આમ ને આમ ક્યાં સુધી એ ઘરડો થશે આમ ને આમ એકલો એને ખબર પડતી નહોતી એ ઘરડો વધારે હતો કે વધારે એકલો એને ખબર પડતી નહોતી ઘડપણ સારું કે એકલતા એને ખબર પડતી નહોતી એને હતો-ન હતો ઘડપણે કરી દીધો હતો કે એકલતાએ બીજમાં વૃક્ષ કે વૃક્ષમાં બીજની જેમ એને ખબર પડતી નહોતી એને ખબર પડી નહોતી એને ખબર પડવાની નહોતી પણ એને ખબર પડતી હતી એ ઘરડો થઈ ગયો હતો અને એ એકલો પડી ગયો હતો LiesKamal Vora In reality there are just three types of lies: red, yellow, and blue someone would say: three headed someone would say: three-tailed some would even spot three eyes! If red was about to get caught Yellow would come forward If yellow was to be captured it would hide behind the blue So no one could actually say what the colours of the lies were. Be as that might be, but the ploy of the trio, oh, Trahimam, Trahimam! Triple torture ruled. When they screamed from the rooftops the deep red streaks flying in the air made your cupped palms bloody. The hands of those who would catch had their faces turned scarlet, a colour of flames, of raging red fires. But then the game would change They would hover overhead blinding the eyes. Yellow, a solid yellow would enter your body, your lungs, and even the depths of your veins and fill them up with intense irritation, as if someone was peeling the skin of a scorching desert in the middle of a hot afternoon. Yellow lies made one see lies all around. But then everything cools down. Lies like a darkening eve matured, cold-blooded, snatch whatever little light is left from the greying soot, blowing about until now. You may get confused and wonder if all three of them have switched off the lights and gone to bed or what. But that is the time when weaving and in twining with one another, shuffling and reshuffling things, eager to pounce desperate they jump their giant leap mapping the distance between the earth and the sky. JA-NEE-VA-LI-PI-NA-RA, V-I-B-G-Y-O-R, wows the viewers. When people are lost in the shouts of aafareen..aafareen.. JA-NEE-VA-LI-PI-NA-RA, they play the final move. Merging and melting with one another, becoming one, dissolving their differences, craftily they hide their true selves in white. And then in a loud voice they yell: There are no lies. Nowhere. Destroyed, annihilated, thrown away onto some other planet, far away from this earth. What are you saying? Where could they be? Come on, show us at least one. When stunned folks are all ears Then, exactly then one after the other in a continuous flow, in their infinite, ever changing forms colourful lies multiply into an eternal flow of lies, from three to thirty-three, then add a zeros, and anther zero and one more, and… જુઠ્ઠાણાં -- કમલ વોરા (જાનીવાલીપીનારાં) ખરેખર તો ત્રણ જુઠ્ઠાણાં : લાલ, પીળાં ને વાદળી. કોઈ કહેતું : ત્રણ માથાળાં કોઈ : ત્રણ પૂંછડિયાં કોઈને ત્રિનેત્રાળાં દેખાતાં! લાલ પકડાવામાં હોય તો પીળાં આગળ થતાં, પીળાં ઝડપાઈ જવાનાં હોય તો વાદળીની ઓથે છુપાઈ જતાં; આમ જુઠ્ઠાણાંનો સાચો રંગ પરખાતો નહીં. હોય તે હોય, ત્રેખડનો તાયફો ત્રાહિમામ્ ત્રાહિમામ્, ત્રિવિધ તાપ રેલાવતો. છાપરે ચડી પોકારતાં ત્યારે ઊડતા રાતાચોળ ટશિયાથી ખોબા લાલઘૂમ થઈ જતા; ઝીલનારાની હથેળીઓમાં ચહેરા રતુંબડા થઈ જતા. રગોમાં લોહિયાળ અગ્નિના ભડકા ભભૂકતા; પછી પેંતરો બદલાતો. બરોબર માથે ઝળૂંબતાં ત્યારે આંખો અંજાઈ જતી, શરીરમાં, ફેફસાંમાં, રગોમાં ઊંડે સુધી પીળાશ, નકરી પીળાશ ઘેરી, ચચરાટભરી ફરી વળતી રેતીના વિશાળ પટ પર ભર બપોેરે એક છેડેથી બીજો છેડો ઉતરડાઈ ગયો હોય એવી. પીળાં જુઠ્ઠાણાં બધે જ જુઠ્ઠાણાં દેખાડતાં. પણ પછી બધું ઠરીઠામ થતું જાય. ચોમેર ઊડાઊડ કરતી આરપાર રાખોડી થઈ રહેલી રજમાંથી રહ્યુંસહ્યું અજવાળું પણ ખૂંચવી લેતી આથમતી સાંજ જેવાં ઠાવકાં ને ટાઢાંબોળ જુઠ્ઠાણાં. ગફલત થાય કે અંધારપછેડી ઓઢી ત્રણેય ગોટમોટ પોઢી ગયાં કે શું; પણ ખરેખર તો દરમિયાન પરસ્પરમાં લપેટાતાં-ગૂંથાતાં થોડું તળેઉપર, આઘુંપાછું કરી લેતાં તરાપ મારવા તત્પર વલખતાં હોય અને એકાએક કૂદી પડે એક વિરાટ પગલે ધરતીથી આકાશ લગી જાનીવાલીપીનારાં, સોહામણાં. જોનારા તો આફરીન આફરીન-ના પોકારોમાં બે-ધ્યાન, બે-ભાન થઈ રહ્યા હોય ત્યારે જાનીવાલીપીનારાં છેલ્લો, છેક છેવટનો દાવ ખેલી નાખે. એકમેકમાં ભળી જઈ, ઓગળી જઈ એકરૂપ, એક થઈ એક જ ધોળા રંગમાં અસલિયત છુપાવી દે, સિફતથી. પછી ગળાં ફાડી ફાડીને હાકોટા પાડે : જુઠ્ઠાણાં નથી, ક્યાંય નથી – નેસ્તનાબૂદ, નેસ્તનાબૂદ ખદેડી દેવાયાં છે આ પૃથ્વી પરથી આઘે આઘે, કોઈ બીજા ગ્રહે. હોય ક્યાંય હોય ક્યાંક એકાદ જુઠ્ઠાણું તો દેખાડો! સાંભળનારા અવાચક, એક-કાને સાંભળતા હોય ત્યારે બરોબર ત્યારે એક પછી એક પછી એક, એકધારાં, નિત નવાં, નિરંતર રંગબેરંગી જુઠ્ઠાણાં રેલાતાં જાય, રેલાતાં જાય જૂજવે રૂપે અનંત આ અખિલમાં ત્રણનાં તેત્રીસ પર મીંડાં પર મીંડાં ચડતાં જાય... Gandhi 150Kamal Vora you’d suddenly test us, Bapu! We’re kind of done with you. Now we exist in a digital world where nothing is real, nothing is unreal either. No triumph of truth, nor downfall of lies. In fact, there’s no truth and no lies. Only a spectacle of violence Non-violence is all junk, Mr. Gandhi! No cleanliness, no godliness, Everything colourful and instant. for a billion countrymen. Hence no need of currency at all. Sorry, no place for you, Mr Gandhi! Surely we are thankful to you but time to quit India, dear Father! with the touch of a finger, Bapu! There is no God other than Truth. To see the universal and all-pervading the meanest of creation as oneself. Identification with everything that lives is impossible without self-purification; without self-purification the observance of non-violence must remain an empty dream. A perfect vision of Truth can only follow a complete realisation of Ahimsa but the path of self-purification is hard and steep.* The paper that I write on The pen that forms the letters The hand that holds the pen The muscles that move the hand the blood coursing through it the heart that pumps it – Even after seven-score and ten years, Bapu, it’s your insistence on purity of tools that keeps me away from you! * From MKG’s autobiography, Tr.Mahadev Desai, the last chapter, ‘Farewell’. a man survives a hundred autumns, you’ve crossed a hundred and fifty, dear Bapu! with thought, speech and deed. of thought, speech and deed; and go gentle into this good night, dear Father! તમે એકાએક પરીક્ષા લેશો, બાપુ! ખોવાઈ ગયેલું એકાદ તણખલું, સૂકું કે કૂણું લોહિયાળ કરી નાખેલ આ હાથે, વી આર કાઇન્ડ ઑફ ડન વિથ યુ નાઉ વી એક્ઝિસ્ટ ઇન અ ડિજિટલ વર્લ્ડ વ્હેર નથિંગ ઇઝ રિયલ નથિંગ અનરિયલ આઇધર ન તો સત્યનો જય ન અસત્યનો પરાજય ઇન ફૅક્ટ નો ટ્રૂથ ઍન્ડ નો લાઇ્ઝ ઑન્લી અ સ્પેક્ટેકલ ઑફ વાયોલન્સ નૉન-વાયોલન્સ ઇઝ ઑલ જન્ક, મિસ્ટર ગેન્ઢી! નો ક્લીનલિનેસ નો ગૉડલિનેસ એવરીથિંગ કલરફુલ એન્ડ ઇન્સ્ટન્ટ ઇન્સ્ટન્ટ ડાયરેક્ટ ટ્રાન્સફર હેન્સ નો નીડ ઑફ કરન્સી ઍટ ઑલ સૉરી, નો પ્લેસ ફૉર યુ મિસ્ટર ગેન્ઢી! શ્યોરલી વી આર થૅંકફુલ ટુ યુ બટ, ટાઇમ ટુ ક્વિટ ઇન્ડિયા, ડિયર ફાધર! ઇન ફૅક્ટ વી ગાઇઝ્ કૅન હેલ્પ વિથ અ ટચ ઑફ ધ ફિંગર, બાપુ! સત્યથી ભિન્ન કોઈ પરમેશ્વર નથી સત્યરૂપી સૂરજનું સંપૂર્ણ દર્શન સંપૂર્ણ અહિંસા વિના શક્ય નથી વ્યાપક સત્યનારાયણનાં પ્રત્યક્ષ દર્શનને સારુ આત્મવત્ પ્રેમની પરમ આવશ્યકતા છે જીવમાત્ર સાથે ઐક્ય ન સાધી શકાય અહિંસાધર્મનું પાલન સર્વથા અસંભવિત છે પણ આ શુદ્ધિનો માર્ગ વિકટ છે.* કાગળ પર અક્ષરો પાડતી કલમ, લોહીને ધકેલતું હૃદય – અશુદ્ધ, ચિત્ત અશુદ્ધ, ચેતના અશુદ્ધ છે. સાધન-શુદ્ધિનો તમારો આગ્રહ, બાપુ! મને તમારાથી છેટો રાખે છે! તમે તો દોઢસોને આંબી ગયા, વહાલા બાપુ! હાંઉં, બહુ થયું, હવે સિધાવો! ત્યારે, થોડી વાર અમે ઘાંઘાં થઈ ફરી અમારાં વિચાર, વાણી, વર્તનમાં ઝેરી વીજળીઓ ફૂંફાડા મારે છે. હિંસાહારી, હિંસાચારી, હિંસાકારીના આ હાથે When Krishna Danced in a British Army Barracks Gabriel Rosenstock Dehradun Military Academy
(Motto: Valour & Wisdom).
Papaji takes off his British Army
uniform -
he is acquiring military skills
in order to turf the British out -
and dons the robes of a Krishna
gopi.
He has spent all his salary
on saris and jewellery.
All night long
he dances with Krishna.
Morning.
Papaji is glowing.
His commanding officer asks:
'Has that man been drinking?'
-Gabriel Rosenstock
Nuair a dhamhsaigh Krishna i
mBeairic Bhriotanach
Acadamh Míleata Dehradun
(Manna: Calmacht & Gaois).
Baineann Papaji a éide airm
Bhriotanach de -
scileanna míleata á sealbhú aige
d'fhonn na Briotanaigh a chaitheamh
amach -
agus cuireann uime róbaí gopi
Krishna.
A thuarastal go léir caite aige
ar shárithe is ar sheodra.
É ag damhsa le Krishna
an oíche ar fad.
Maidin.
Luisne ina ghrua.
Arsa an t-oifigeach i gceannas:
'An ag ól a bhí an fear sin?' Translated by The Macaulayite Cuts Such a Ridiculous FigureMustard FlowersAjmer Rode If you see an old man sitting alone at the bus stop and wonder who he is He is not waiting for a bus or a friend nor is he taking a brief rest before He doesn't intend to shop in the he is just sitting there on the bench.
Occasionally he smiles and talks. And he doesn't seem to care if someone listens or not.
A stream of cars, buses, and people A river of images, metaphors and similes flows through his head. at the traffic lights it is midnight back in his village. Morning starts When someone honks his neighbor's When a yellow car passes by a thousand mustard flowers In English Mustard Flowers Mustard FlowersAjmer Rode If you see an old man sitting alone at the bus stop and wonder who he is He is not waiting for a bus or a friend nor is he taking a brief rest before He doesn't intend to shop in the he is just sitting there on the bench.
Occasionally he smiles and talks. And he doesn't seem to care if someone listens or not.
A stream of cars, buses, and people A river of images, metaphors and similes flows through his head. at the traffic lights it is midnight back in his village. Morning starts When someone honks his neighbor's When a yellow car passes by a thousand mustard flowers In English Mustard Flowers Black OestrusArundhathi Subramaniam I could lie against you, mouth on forehead, limbs woven for yearning, hearing the gossamer flurry of your breath, the wild nearness of your heartbeat, and it still won’t be I could swallow you, feel the slurry of you against palate and molar, taste the ancestral grape that mothered you, your purpleness swirling down my gullet, that there’s more to desire than this tribal shudder in the loins. But I’m not sure I’m ready in your daily kabuki of shape and event. WomanSitanshu Yashaschandra Like rich black loam this woman Like flash flood waters, warm, She drains me in mouthfuls and devours me with sharp teeth turning me into seeds to plant. Even then I feel that she is mine, my wealth. My possession through her free will. She is of course being artful about this. Her body of soft clay is magical, and eyes of monsoon skies. She is spontaneous, I know. When I kiss her, she turns into an aroma, I told her, she flows away like waters. In my embrace she spills over, Scented waters, magical, I can never predict which. She wouldn’t know either. This woman knows more about me than she knows about herself. Like a tall cliff of soft earth She collapses in an instant into a mould And buries me deep into herself. She preserves me from death in a bejewelled locket between She is just a slip of a girl, a virgin really, I crush her breasts, twist her waist, Filing her things sky-high And completely subdue her. But then, in a briefest moment, she anew, challenges me gleefully with a scorn. Turning herself into maid of utter innocence. No lover she has like me, And I, no enemy like her. ગોરાડુ જમીન જેવી એ સ્ત્રી મારી ચોતરફ મારા પગ તળે પથરાયેલી છે. પૂરના પાણી માફક હું એનાં પડોમાં પેસું છું છતાં મને લાગે છે કે એ મારી સ્વાધીન સંપતિ છે,ધન છે મારું, એની કાયાની માટી જાદુઈ છે, સહજપણે એ સ્ત્રી મહેકી ઊઠે છે, હું ચૂમું તો. જાદુઈ રીતે એ સ્ત્રી છલકાઈ ઊઠે છે,મારે કારણે, જઘનો વચ્ચે અથવા તો આંખોમાં. ક્યારે ક્યાં તે હું કહી નથી શકતો. પોતાની જાત કરતાં વધારે મને જાણનાર એ સ્ત્રી નરમ માટીની કરાડ જેવી જરામાં ઢળી ઢગલો થઈ જાય છે. ને પોતાની સઘન જંઘા વચ્ચે મને દાટી દે છે. સ્તનો વચ્ચે બંધ બીડેલું લૉકેટ બનાવી મને જાળવી લે છે. એની છાતીને ગૂંદી નાખી,એની કેડને મરડી નાખી,એના બે ય ઘૂંટણને આભ લગી ફંગોળી, એને સાવ પરવશ બનાવી નાખું છું તે પછીની પળે-----------નરી કિશોરી બની એને મારા જેવો કોઈ પ્રેમી નથી From Great Indian Love Poems AFTER HE TOOK OFF MY CLOTHES.Vallana After he took off my clothes, Unable to hide my breasts with my arms I hugged him tight, but when his hands Descended to my loins, there was no one who could save me from drowning In the sea of shame but the god of love, who teaches us the trick of fainting. From The Bloomsbury Book of Great Indian Love Poems
Translated by Abhay K. from SanskritA LOVER FARAWAYVinita Agrawal My love is in the clinging rivulets Gathered in the arms of many clouds quenching trickle against your lips I have heard that thirst is sweet on the lips of a lover faraway Flamingos in Early SummerAshwani Kumar Nobody thought In the terrible days of solitude, Herds of jobless migrants with clay brick masks would Suddenly arrive in the deserted city. With them, the Armenian flamingos Also descended; flock after flock In the maggoty shadow of early summer. From their sweaty pink wings, Dry mustard leaves kept falling In the freshly made shelter homes. Flapping their empty stomachs, Slowly, they filled the sky With their hungry nasal cries for food and water. Infuriated with the smell of infectious blood Affluent city dwellers turned against themselves- Speaking with strange voices of stones In their moments of self-survival. મોં પર માટોડિયા રંગની મોં-પતી પહેરેલાં બેરોજગાર પ્રવાસીઓનાં ધાડાં અચાનક જ આ ઉજ્જડ નગરીમાં આવી ચડશે. એમની સાથે જ આર્મેનિયન ફ્લેમિંગોનાં ઝુંડ પર ઝુંડ આ ઉનાળાના આરંભે ખદબદતા પડછાયાઓ વચ્ચે એમની પરસેવે રેબઝેબ ગુલાબી પાંખો પરથી શરણાર્થીઓ માટે હાલ જ બનેલાં રહેઠાણો પર સરસવનાં પાંદડાં ખરતાં રહ્યાં. પોતાનાં ખાલી પેટ ફફડાવીને, દાણો-પાણી માટેની ભૂખી કિકિયારીઓથી એમણે ધીમે ધીમે આખું આકાશ ભરી દીધું. ચેપી લોહીની વાસથી ક્રોધે ભભૂકેલા સમૃદ્ધ રહેવાસીઓ પોતાની જાતને ઉગારી લેવાની કપરી ક્ષણોમાં પથ્થરોની વિચિત્ર ભાષા બોલી રહ્યા. Sunken ShipMustansir Dalvi She straddles me, eyelashes stroke my chin. Against my chest, her breath susurrates, in the night, almost day, so long to put her several to rest. She sinks into me, I feel her weight and am pressed deeper into the chair. palms bunched into little fists. I allow fluid senses to swirl full fathom five, so she can travel deep where there is no poetry, only the sunken ship.
THREE COORG POEMSK Satchidanandan 1. NIGHT AND THE ELEPHANT In Coorg it is hard to know the elephant from the night. You think it is night; but You think it is the tusker; but |